پدیده تلفن زدگی جوانان

بررسی پدیده تلفن زدگی در جوانان

«به محض اینکه دخترم به خانه می آید، هنوز کیفش را روی زمین نگذاشته تلفن زنگ می زند. چند دقیقه بعد، صدای زنگ موبایلش از داخل کیفش شنیده می شود و چه کسی پشت خط است همکاسی اش که همین الان با او خداحافظی کرده بود نتیجه: نیم ساعت تمام با تلفن حرف می زند قبل از اینکه حتی به ما سلام کند.» بسیاری از پدر و مادرها با چنین سناریویی به خوبی آشنا هستند، آنها وقتی می بینند فرزندشان در اتاق در بسته اش با تلفن خانوادگی یا موبایل خود، با دوستانش از همه چیز و در واقع از هیچ چیز صحبت می کند، احساس نگرانی و حتی خشم می کنند. جر و بحث های همیشگی بر سر تلفن های همیشه اشغال و صورت حساب های نجومی برای بسیاری از خانواده هایی که فرزندان جوان دارند بسیار آشنا است.
هر چند والدین فکر می کنند که جوانشان به «تلفن زدگی» حاد مبتلا است اما به گفته روانشناسان این امر کاملا طبیعی است. در واقع این یعنی: فرزندشان جوان شده است. ددییه لورو Didieh Lauraut روانشناس و روانکاو بالینی عقیده دارد: «وقتی فرزندتان از شما تقاضای موبایل می کند و به خصوص زمانی که از آن استفاده می کند به شما خبر می دهد که وارد مرحله جوانی شده است» از زمانی که این وسیله اختراع شد، محبوبیت زیادی نزد جوان ها به خصوص دختران جوان پیدا کرد. اما آن زمان گذشت که تلفن وسیله لوکسی وسط سالن پذیرایی بود و کل خانواده در مکالمه تلفنی سهیم بودند. با گسترش موبایل و تلفن های بی سیمی، جوانان می توانند رشته ارتباط خود با والدین را قطع کنند. اکنون تلفن تبدیل شده است به وسیله ای شخصی و خصوصی
میشل شوویر Michel Chauviere، جامعه شناس عقیده دارد: «اگر تلفن چنین محبوبیتی نزد جوانان دارد، ابتدا به خاطر این است که جوان در این سن مرز بین نوجوانی و بزرگسالی، استقلال خود را تجربه می کند.» او می خواهد به این وسیله از والدین خود فاصله بگیرد در حالی که کاملا نزدیک آنان است. تلفن یک وسیله انتقالی است که امکان می دهد جوان یک ارتباط مستقل بدون حضور والدین برقرار کند. رمی بادوک Remi Badoak، مدیر انجمن سلامت جوانان و کارشناس مسائل اجتماعی عقیده دارد: «تلفن وسیله ای متناقض Paradoxical است. در عین حال که وسیله کنترلی در دست والدین است آنها می توانند همه جا با فرزندشان تماس بگیرند، وسیله ای است که می تواند برای جوان ها، عامل ارتباطات جدید اجتماعی باشد، آنچه برای جوانان بسیار مهم است. این ارتباطات اجتماعی از او در برابر احساس بیهوده بودن و برای کسی ارزش نداشتن، محافظت می کند.
کریستیان هافمن Christian Hoffman، روانشناس و روانکاو می گوید: «این ویژگی خاص دوران جوانی و نوجوانی است.» جدا شدن از دوستان برای آنها بسیار سخت است، زیرا جدایی در این سن همیشه ناراحت کننده است. آنها نیاز دارند مطمئن شوند که اوضاع با حرف زدن ادامه می یابد. ما در جهان امروز دچار آسیب های کلامی و قول های عملی نشده هستیم، اگر جوانان اغلب استفاده مداوم از تلفن دارند، به این دلیل است که: تلفن وسیله ای است برای حرف زدن و در یک کلام آنها نیاز دارند احساساتشان را بیان کنند.
ایوان دارولت هریس Yvandarault Harris زبان شناس برجسته عقیده دارد: بزرگسالان، مکالمات جوانان را «وراجی های بی پایان» می نامند که باید پایان ماه صورت حساب تک تک آنها را پرداخت کنند. آنها عصبی می شوند وقتی می بینند فرزندشان ۶ ساعت تمام با همکلاسی اش که فردا صبح او را می بیند، صحبت می کند آن هم مکالماتی مرموز که وقتی از او سئوال می شود: «این همه وقت چه می گفتید» اغلب نمی تواند پاسخ دهد. دارولت هریس که بر روی مکالمات تلفنی جوانان و نوجوانان پژوهش های دقیقی انجام داده اظهار می دارد: صحبت های تلفنی این گروه سنی همواره مرموز و اسرارآمیز است و هیچ کس از آنها سردر نمی آورد. اما اگر بخواهیم دقیق تر بگوییم: بیشتر از اینکه دیالوگ و گفت و شنود باشد، غالبا تک گفتارهای طولانی و نوبتی است: زمانی که یکی حرف می زند، دیگری به خوبی گوش می کند. می توان از آن به عنوان گفت وگوی خصوصی نام برد، مانند نامه خصوصی، گفت وگوهایی که زندگینامه شخصی شان را از «الف تا ی» بازگو می کنند که در همه جای آن «من» نمود می کند. این گفت وگوها به نظر عجیب می آید زیرا در گفت وگوی مستقیم و رودررو با دوستان، هرگز روی نمی دهد.
متاسفانه این مکالمات محرمانه باعث رنجش والدین می شود. برخی پدر و مادرها در مورد این گفت وگوهای تمام نشدنی یا تکراری دچار وهم و خیال می شوند. عموما والدین احساس می کنند که آنها بین خودشان چیزهایی می گویند که نمی خواهند پدر و مادرهایشان بشنوند. دیوید لورو در این مورد می گوید: همیشه برای والدین دردناک است که احساس کنند فرزندشان از آنها فرار می کند. همچنین تلفن اغلب باعث بروز کشمکش های گاهی وخیم میان والدین و جوانان می شود به ویژه زمانی که صورت حساب را دریافت می کنند. در اینگونه موارد ضروری است که والدین چارچوب و حدودی را برای مکالمات تعیین کنند.
تلفن شاید ابزار گفت وگو و تبادل نظر باشد اما نباید ارتباط میان والدین و فرزندان را قطع کند: حتی می توان به وسیله آن صمیمی تر شد به شرط تعیین حداقل قوانین: مثلا هنگام گفت وگوهای خانوادگی یا زمان غذا خوردن نباید به تلفن جواب داد. پدر و مادرها نیز می توانند از تلفن برای صحبت کردن بیشتر با فرزندانشان بهره ببرند اما باید به حریم شخصی آنها احترام بگذارند. فقط کافی است هنگامی که فرزندشان در گوشه اتاقش با تلفن صحبت می کند، محترمانه از صحنه کنار بروند و البته پاورچین قدم بردارند